Βιοτική Αυτάρκια 1

Μας το έστειλε ο φίλος μας Τάσσος.
Διαβάστε το διότι αρχίζει η συζήτηση.
κάνε κλικ

Γίνε Αγρότης

Ομάδες εργασίας

Στην συνάντηση της Δευτέρας 25-06-2012 αποφασίστηκε η δημιουργία ομάδων εργασίας έτσι ώστε να επιτευχθεί η παραγωγή δράσεων από τα μέλη, συντονισμένα και αποτελεσματικά.

Η κάθε ομάδα θα έχει δικιά της σελίδα στο blog και εκεί θα εμφανίζονται όλες οι δραστηρίοτητες της. Παρακαλούνται τα μέλη για την συμμετοχή τους σε συντονισμό με τούς εκάστοτε επικεφαλείς.

Τα 24 πρωτόκολλα που ρυθμίζουν τις ζωές μας

Δημοσιεύτηκε στο Αναρχικός τραπεζίτης 
http://anarxikostrapezitis.blogspot.gr/2012/06/24_24.html

ΔΥΟ ΛΕΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Ο Μιλτιάδης, μετά την λήξη της Β` φάσης του περσικού πολέμου επέμενε ότι οι Πέρσες θα επιστρέψουν και μάλιστα από την θάλασσα. Λόγο του παρατεταμένου πολέμου όλοι δεν ήθελαν να τον ακούσουν. Ένα τυχαίο γεγονός όμως άλλαξε την ιστορία της ανθρωπότητας. Ανακαλύφθηκε στα Σπάτα μια μεγάλη φλέβα χρυσού. Ο Αριστείδης ο δίκαιος εισηγήθηκε ότι θα πρέπει ο χρυσός να μοιραστεί στον λαό σαν αποζημίωση για τον πόλεμο. Τελικά όμως ο Δήμος αποφάσισε να δοθεί στους πλουσίους με την υποχρέωση όμως να κατασκευάσουν 100 τριήρεις, δημιουργώντας έτσι ένα στόλο 200 καραβιών με τα γνωστά αποτελέσματα.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος μετά την συνθήκη των Σεβρών υποστήριζε ότι ο Ελληνικός στρατός θα πρέπει να είναι εγγυητής της συνθήκης, με την φυσική παρουσία του. Ο βασιλιάς όμως έπεισε τον λαό ότι θα επιστρέψει τους στρατιώτες στην πατρίδα διότι η συνθήκη εξασφαλίζετε από τις συμμαχικές δυνάμεις. Είναι γνωστό ότι όχι μόνο δεν σταμάτησε τον πόλεμο αλλά προσπάθησε να φτάσει στην <<Κόκκινη Μηλιά>> με αποτέλεσμα, την Μικρασιατική καταστροφή.

Το συμπέρασμα είναι ότι έχουμε δυο αποφάσεις όπου η μεν μια έσωσε την Ελλάδα και όχι μόνο, η δε άλλη την βύθισε στο σκοτάδι.

Η διαφορά δεν είναι στο αποτέλεσμα , αλλά είναι στον τρόπο που πάρθηκαν οι αποφάσεις. Η πρώτη πάρθηκε σε συνθήκες Δημοκρατίας, από ανθρώπους που ήταν μορφωμένοι και ταγμένοι στο κοινό νού, η δεύτερη πάρθηκε από μονάρχη, αμόρφωτο και ταγμένο στο σύστημα διακυβέρνησης, που από την εποχή του Περικλή και μετά εφαρμόζετε στην ανθρωπότητα.

Αυτή λοιπόν η ανθρωπότητα δεν έχει άλλα περιθώρια. Το σύστημα επέτυχε τον σκοπό του, δηλαδή την διάλυση του κοινού νου, την διάλυση της ατομικότητας και της επιχειρηματολογίας στις αποφάσεις.  

<<Εμάς μας νοιάζει>> η ανάκτηση της δημοκρατίας.

<<Εμάς μας νοιάζει>> ο κοινός νούς.

<<Εμάς μας νοιάζει>> και θα παλέψουμε για τη συμμετοχή μας στα κοινά. 

Δεν είμαστε αμόρφωτοι.

Δεν είμαστε ταγμένοι σε κανένα σύστημα αυνανισμού του πολίτη.

Είμαστε ταγμένοι στη Δημοκρατία.

Είμαστε ταγμένοι στην μόρφωση.

Είμαστε ταγμένοι στην βιοτική αυτάκια.

Με αυτό το σύστημα ΤΩΡΑ, την Κυριακή πρέπει να ψηφίσουμε χωρίς επιρροές. 

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΗΝ ΨΗΦΟ, ΕΧΟΥΜΕ ΕΥΘΗΝΗ

Αυτά τα ολίγα

Κώστας Α. Δέδες

Αρθρο του μέλους Κώστα Δέδε

Κοινωνική Δικαιοσύνη τώρα

Ακούμε συχνά στις εξαγγελίες, αλλά και στα προγράμματα των κομμάτων ότι πρέπει να υπάρχει κοινωνική δικαιοσύνη. Όμως, τουλάχιστον εγώ δεν έχω καταλάβει τι εννοούν και πως θα εφαρμοστεί. Θέλω λοιπόν να παραθέσω την δική μου ανάλυση και προτάσεις για αυτό το θέμα.

Κατά τα τελευταία τριάντα χρόνια γίναμε μάρτυρες μετασχηματισμού της κοινωνίας από το χρήμα.

Για να επιτευχθεί ο μετασχηματισμός αυτός έπρεπε να τροποποιηθούν οι τρεις βασικές έννοιες:

1. Ηθική

2. Δικαιοσύνη

3. Κοινωνία

Όταν αποκτάς αγαθά χωρίς την παραγωγή της εργασίας που απαιτείται, θα πρέπει κατ αρχήν να καταστρέψεις την ηθική σου, οικοδομώντας μια άλλη, σε συνδυασμό με τον προορισμό σου.

Αυτό είναι μια δουλειά που μόνο η πολιτική, όπως την γνωρίζουμε σήμερα, μπορεί να κάνει. Το αποτέλεσμα είναι να γίνει ολική μετάλλαξη της έννοιας της ηθικής και στην εφαρμογή της.

 Η μετάλλαξη αυτή δημιούργησε μια κοινωνία του <<αμύνεστε για την πάρτη σας>>, του <<αυτός που κλέβει το δημόσιο είναι μάγκας>> και το χειρότερο είναι η απομάκρυνση των πολιτών από την συμμετοχή στα κοινά διότι, οι μεν παραβάτες δεν θέλουν την ενασχόληση, μήπως και φανούν οι παρανομίες τους, οι δε νόμιμοι αντιλαμβάνονται ότι η ισχύς του χρήματος είναι κατά πολύ ισχυρότερη από την ίδια την συμμετοχή, οπότε και αυτοί οδηγούνται στην συνειδητή απομόνωση.

Με αυτό τον τρόπο μεταλλάσσετε η κοινωνία δημιουργώντας ένα νέο μοντέλο, το καταστατικό του οποίου μοιάζει με αυτό της μεσαιωνικής άρχουσας τάξης.

Υπάρχει όμως μια ουσιώδης διαφορά. Αυτοί που αποκτούν παρανόμως η παρατύπως πόρους δεν βοηθούν την παραγωγή, την πραγματική οικονομία, διότι για σκεφτείτε, το προϊόν τους είναι το χρήμα το οποίο το αποθηκεύουν σε μια τράπεζα, η οποία με την σειρά της το χρησιμοποιεί τοκογλυφικά σε άλλα προϊόντα παραγωγής χρήματος η, το καταναλώνουν σε προϊόντα της σύγχρονης υπερκαταναλωτικής πραγματικότητας.

Από την άλλη, η δικαιοσύνη, όντας εντελώς συντεχνιακή και υπερπροστατευτική των παραβατών, είναι σίγουρο ότι δεν μπορεί να δώσει λύση δια της lite τιμωρίας σε όποιες περιπτώσεις  καταλήγουν στα χέρια της. Ούτε το σύστημα <<καθαρά χέρια>> στην Ιταλία τελικά απέδωσε αυτό που αναμενόταν.

Η πραγματική λύση λοιπόν είναι η κοινωνική δικαιοσύνη. Χρησιμοποιώντας μοντέλα του άμεσου παρελθόντος, επαναφέροντας στο προσκήνιο τους κανόνες της ηθικής και της άμεσης απόδοσης δικαιοσύνης.

Οι μεγαλύτεροι θυμόμαστε το άγχος των πατεράδων μας, για της καλλιέργειες των ελαιοδέντρων με τον φόβο του να χαρακτηριστούν τεμπέληδες,  ακολουθώντας μια ιερή παράδοση για την ανάγκη της επιβίωσης.

Η κοινωνική συμμετοχή λοιπόν στην τήρηση των κανόνων ήταν συνεχώς υπαρκτή.

Στην αρχαία Αθήνα, η δημόσια περιουσία ήταν ιερή, και η τιμωρία εκείνων που τολμούσαν να την υπεξαιρέσουν, ήταν κατ αρχήν η διαπόμπευση  από την ίδια την κοινωνία, πέρα από τη νομική τιμωρία.

Η κοινωνία είναι το άγρυπνο μάτι που τα παρακολουθεί όλα.

Ξεκινώντας από την τοπική μας κοινωνία, μπορούμε να αναγνωρίσουμε όλους αυτούς που δαπανούν περισσότερα από ότι μπορούν, είναι γνωστοί αυτοί που έχουν <<φτιαχτεί>> δίχως να το αξίζουν. Εμείς λοιπόν είμαστε οι άμεσοι εγγυητές και υπεύθυνοι για την εξασφάλιση, όχι μόνο της χρηστής διαχείρισης του Δήμου, αλλά και για την παραγωγή πολιτικής σύμφωνα με το συμφέρων μας.                                          

Κατ `αρχήν δεν μπορεί με κανέναν τρόπο το υπάρχον διοικητικό - πολιτικό σύστημα, να καινοτομήσει σε τίποτα.  Δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση.
Όμως η κατάσταση αυτή είναι υπαρκτή και δεν θέλω να προτείνω θέματα που είναι θεωρητικά και μη εφαρμόσιμα.

1.    Έλεγχος του πόθεν έσχες όλων αυτών που είχαν – έχουν δημόσια – πολιτική θέση από το 2004 και μετά. Όπως προβλέπεται στον Ν. 4065-ΦΕΚ Α 77 (9-4-2012)
2.    Πόθεν έσχες όλων των δημοσίων υπάλληλων του δήμου μας.
3.    Υποχρεωτική δημοσιοποίηση και καταγραφή της κινητής και ακίνητης περιουσίας – εισοδημάτων των εν ενεργεία πολιτικών και διοικητών οργανισμών σε όλο τον δήμο. (συμπεριλαμβανομένων και αυτών που ασκούν πολιτική η δημόσια διοίκηση σε άλλες θέσεις αλά είναι κάτοικοι Μεγαρέων)
4.    Δημοσίευση των ονομάτων αυτών που πραγματικά άρπαξαν δημόσιους πόρους με οποιοδήποτε τρόπο και άμεση δήμευση, τοποθετώντας τους σε ένα ταμείο το οποίο θα χρηματοδοτεί της νέες παραγωγικές επιχειρήσεις της περιοχής, καθώς επίσης και τα αναπτυξιακά έργα του δήμου. Ο χειρισμός αυτού του ταμείου θα γίνετε από το Δ. Σ.
5.    Διασφάλιση της εφαρμογής, μέσο ανοιχτών διαδικασιών με την συμμετοχή μεγάλης πλειοψηφίας των δημοτών με τα εξής:
Α} δημιουργία ιστοσελίδας του δήμου όπου θα μπορούν να εγγράφονται όλοι οι πολίτες επωνύμως.
Β) δημοσίευση όλων των εισηγήσεων προς απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου για διαβούλευση σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα.
Γ} ψήφος των εγγεγραμμένων πολιτών με ισχύ στο δημοτικό συμβούλιο ποσοστιαία, όσο και το ποσοστό συμμετοχής στην ψηφοφορία.
Δ) απευθείας παρακολούθηση των συνεδριάσεων του Δ.Σ και δυνατότητα συμμετοχής των ακροατών.
Ε) δικαίωμα ανάκλησης αποφάσεων του Δήμου από τους πολίτες, μέσω ψηφοφορίας.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο Δήμος έχει μεγάλη εξουσία και πραγματικά, ακόμα και με το υπάρχων νομικό σύστημα μπορεί να εφαρμόσει αυτά που προτείνω, αλλά και ακόμα περισσότερα σαν μοναδικός διαχειριστής των τοπικών συμφερόντων.

Νομίζω ότι τώρα είναι η στιγμή να απαιτήσουμε την παρουσία μας στον έλεγχο της εξουσίας, αλλά και στην παραγωγή πολιτικής από τους πολλούς και όχι από τους λίγους, ας είναι και εκλεγμένοι. Δεν πρέπει να αρκεστούμε στην συμμετοχή στις εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια.

Αυτά τα ολίγα

Κώστας Α. Δέδες

Η απολογία του Νίκου Καζαντζάκη το 1925

 

Μας το έστειλε η φίλη μας Γαλατία διαβάστε το

Δραματικά επίκαιρη: Η απολογία του Νίκου Καζαντζάκη το 1925

   

Η απολογία του Νίκου Καζαντζάκη στην ανακριτική αρχή του Ηρακλείου, που δημοσιεύτηκε τη Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 1925, δεν αποτελεί μόνο ένα έξοχο πολιτικό κείμενο αλλά είναι και δραματικά επίκαιρη σήμερα, την εποχή της κρίσης. Μιας εποχής που η σύγχιση, οι πολιτικές και κοινωνικές συγκρούσεις αλλά και αντιφάσεις στον πολιτικό λόγο κυριαρχούν.

Παρακάτω, παραθέτουμε ένα τμήμα της διάσημης "απολογίας του Καζαντζάκη"

1- Πιστεύω ότι το σύγχρονον αστικόν καθεστώς κατέστη ανίκανον να ρυθμίσει τας συγχρόνους ανάγκας και ανησυχίας του κοινωνικού συνόλου.

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΣ.-Στηρίζεται εις την άνισον κατανομήν του πλούτου, εις την ασύστολον εκμετάλλευσιν των εργαζομένων τάξεων υπό αρπακτικής ισχυρώς ωργανωμένης κεφαλαιοκρατίας.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΣ.-Η ολοένα καταρρέουσα ηθική βάσις εις τας σχέσεις μεταξύ των ατόμων, παραλύει οιανδήποτε, εντός του αστικού καθεστώτος, προσπάθειαν όπως στηριχθή επί ηθικών αρχών ατομική, οικογενειακή και κοινωνική ζωή των ανθρώπων.

ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ.-Η σχεδόν καθολική έλλειψις κάθε ενδιαφέροντος δια τα κοινά, ή σχεδόν αποκλειστική εξυπηρέτησις της αρχούσης τάξεως υπό της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας, εις βάρος της μεγίστης πλειονοψηφίας του λαού, καθιστά ανεπαρκή και επιπολαίαν οιανδήποτε αλλαγήν προσώπων ή θεσμού.

Ταύτα πάντα θεωρώ συμπτώματα της παρακμής μιας τάξεως. Η αστική τάξις απέδωκεν-και εις θαυμαστήν ποσότητα και ποιότητα-ό,τι ηδύνατο εις την σκέψιν, εις την τέχνην, εις την επιστήμην, εις την πράξιν. Επάλαισεν εναντίον της προηγούμενης της Φεουδαλικής ιδεολογίας, ενίκησεν, εδημιούργησεν, εξετέλεσεν τον προορισμόν της-αρχίζει ν’ αποσυντίθεται και να βαίνει εις εξαφάνισιν.

Τοιούτος υπήρξε πάντοτε ο ρυθμός της ιστορίας. Μια τάξις, εκάστοτε εναλάσσουσα-οι βασιλείς, οι ευγενείς, οι αστοί-γεννάται, παλαίει, νικά, δημιουργεί, και εξαφανίζεται. Και άλλη τάξις την διαδέχεται, διαγράφουσα και αυτή, εις την πάροδον των αιώνων, την ιδίαν μοιραίαν τροχιάν.

Ζώμεν, ακλονήτως πιστεύω, το τέλος μιας κοινωνικής τάξεως, της αστικής.

ΙΙ- Ποία τάξις θα την διαδεχθή; Η τάξις των εργαζομένων-είτε εργάται είνε ούτοι, είτε αγρόται, είτε πνευματικοί παραγωγοί.

Η τάξις αύτη διήλθε προς ενός ήδη αιώνος, το πρώτον στάδιον της πορείας της, καθ’ ό προσεπάθει να εξεγείρη τις τας τάξεις των αστών το αίσθημα της φιλανθρωπίας και δικαιοσύνης, υπέρ των πεινώντων και αδικουμένων και ικέτευεν εξ ονόματος υψηλών ηθικών αρχών, να βελτιωθούν οι όροι της ζωής.

Ταχέως όμως σαφώς αντελήφθη ότι η πάλη των τάξεων είνε νόμος ιστορικός, αναπόφευκτος και όπως τα άτομα ούτω και οι λαοί, ούτω και αι κοινωνικαί τάξεις, διατρέχουν μοιραίως τα στάδια της γεννήσεως, της ακμής και της φθοράς.

Ουδεμία τάξις έμενε δια παντός εις την εξουσίαν. Η αστική τάξις θ’ ακολουθήση και αυτή, τον απαράγραπτον φυσιολογικόν νόμον και τότε η τάξις των εργαζομένων μοιραίως θα την διαδεχθή.

Η επίγνωσις αύτη κατέστη η αφετηρία μιας νέας όλως βαθυτέρας, αντιλήψεως των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων της τάξεως των εργαζομένων. Αντελήφθη δια πρώτην φοράν ότι χρέος έχει να οργανωθεί, να μορφωθή, να διατυπώση ωρισμένον πρόγραμμα, αφού είνε κεκλημένη, από ιστορικήν ανάγκην αργά ή γρήγορα να διαδεχθή την άρχουσαν σήμερον αστικήν τάξιν.

Τοιουτοτρόπως συγάσσονται, συνειδητά πλέον, αναγκασμέναι από τον ιστορικόν ρυθμόν, τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα.

Τον ρυθμόν τούτον επετάχυνεν απροσδοκήτως ο εκραγείς παγκόσμιος πόλεμος. Ο πόλεμος ούτος μετέβαλε την ψυχικήν ατμόσφαιραν του κόσμου ότι θ’ απήτει γενεά ολόκληρος δια να γίνη καταληπτόν έπειτα από την φοβεράν ταύτην δοκιμασίαν της ανθρωπότητος, αμέσως όχι μόνον γίνεται ιδέα αντιληπτή, αλλά και αγωνίζεται να μετουσιωθή εις πράξιν.

Η ψυχική αύτη μεταπολεμική αγωνία η οξεία συναίσθησις πως είνε ανάγκη πλέον να εξευρεθή μια λύτρωσις από την οικονομικήν αυτήν κοινωνικήν πολιτικήν και πνευματικήν αθλιότητα, αποτελεί σήμερον την Μεγάλην παγκόσμιον Πραγματικότητα.

ΙΙΙ- Απέναντι της Μεγάλης ταύτης παγκοσμίου Πραγματικότητος, έχομεν την Μικράν πραγματικότητα την καθαρώς τοπικήν της Ελλάδος.

Ποία είνε η Ελληνική αύτη πραγματικότης και ποία κατ’ ανάγκην ανακύπτει η σχέσις μεταξύ της Μεγάλης και της Μικράς Πραγματικότητας;

Μόνον εάν σαφώς απαντήσωμεν εις το ερώτημα τούτο θα ημπορέσωμεν ν’ αντιληφθώμεν το σύγχρονον ημών χρέος ως Ελλήνων και ως ανθρώπων.

Εις την Ελλάδα δεν υπάρχει ακόμη εις τόσην οξύτητα και έντασιν όσον εις άλλους βιομηχανικώς ή πνευματικώς περισσότερον προηγουμένας χώρας, η σαφής διαγραφή της πάλης των τάξεων. Εν τούτοις, σήμερον, με τα μέσα της συγκοινωνίας, με τα βιβλία, με τας εφημερίδας, με τας διαλέξεις, με την εργατικήν παγκόσμιον αλληλεγγύην, με την φοβεράν και γονιμωτάτην πείραν του μακροχρονίου πολέμου, μία Ιδέα δεν δύναται να εντοπισθή εις μίαν χώραν, αλλά υπερπηδά ταχύτατα τα σύνορα και διατρέχει όλην την γην.

Δια τούτο, είτε θέλομεν είτε μη, είτε είμεθα ώριμοι είτε μη, η παγκόσμιος αύτη Ιδέα, η οποία εις πολλάς ήδη χώρας ήρχισε να μεταβάλλεται εις τεραστίαν δύναμιν-θα παρασύρη και την Ελλάδα, χωρίς να την περιμένει να ωριμάση Βιομηχανικώς ή πνευματικώς. Η μικρά τοπική πραγματικότης θα παρασυρθή από την Μεγάλην.

Ποίον λοιπόν είναι το χρέος μας; Πιστεύω βαθύτατα ότι το χρέος των δυνάμενων να έχωσιν επίδρασιν εις τον τόπον μας, είτε επί του πεδίου της σκέψεως είτε επί του πεδίου της δράσεως είναι τούτο:

Να προσαρμόσωμεν την μικράν μας Πραγματικότητα εις την Μεγάλην. Πώς; Μορφώνοντες, φωτίζοντες τον λαόν, τονώνοντες τας ανωτέρας ηθικάς Αρχάς που απομένουν ακόμη, καταδεικνύοντες όχι μόνον πλέον τα δικαιώματα, αλλά και τας υποχρεώσεις άς έχει μία τάξις ήτις μέλλει ν’ αναλάβη ευθύνας.

Μόνον εάν τοιουτοτρόπως προπαρασκευάσωμεν τον λαόν, θα είμεθα εις θέσιν, όταν θα έλθη η μοιραία κρίσιμος στιγμή, να προσαρμόσωμεν την σημερινήν παγκόσμιον ορμήν προς αναδημιουργίαν με τας ιδιαιτέρας συνθήκας του τόπου μας, με την ειδικήν ψυχολογίαν της ιστορίας και του λαού μας.

Ο αγών, όπως τον αντιλαμβάνωμαι, δεν είναι απλώς οικονομικός. Η οικονομική χειραφέτησις είναι μόνον μέσον προς ψυχικήν και πνευματικήν χειραφέτησιν του ανθρώπου. Δεν ζητούμεν ν’ ανατρέψωμεν την θρησκείαν, την οικογένειαν, την Πατρίδα, αλλά να δώσωμεν ανώτερον, βαθύτερον περιεχόμενον εις την θρησκείαν, εις την οικογένειαν, εις την Πατρίδα.

Ολοι, όσοι πονούμεν τον άνθρωπον, έχομεν χρέος α) να μην ανεχώμεθα πλέον την αδικίαν και την ανηθικότητα της συγχρόνου κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής ζωής β) να διασώσωμεν και να τονίσωμεν το δικαίωμα, το οποίον έχει ο λαός να θέλη να βελτιώση την θέσιν του. Και όχι μόνον το δικαίωμα αλλά και την δύναμιν να υψώση το επίπεδον της όλης ζωής του.

Σκοπός μας είναι να δημιουργήσωμεν μίαν ανωτέραν ηθικήν, να φέρωμεν δικαιοσύνην εις τον κόσμον, να δώσωμεν βαθυτέραν έννοιαν εις την αρετήν, εις την τιμήν, εις την ανθρωπότητα.

Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ